W Ann Lee pojawia się 13-letnia dziewczynka, przedstawiająca się jako prawdziwa wersja Ann Lee – postaci z japońskiej mangi. Jako awatar po raz pierwszy wystąpiła w projekcie Philippe’a Parreno i Pierre’a Huyghe’a No Ghost Just a Shell (1999), na który składały się plakaty, animacje i rzeźby. Po niemal 15 latach odżywa w pracy Tino Sehgala. Ann Lee rusza się jak lalka, jakby nie była pewna swojego statusu i nigdy wcześniej nie spotkała żywych ludzi, dlatego zadaje dużo pytań. Wprowadza w ten sposób widza w poznawczy dysonans, w poczucie, że od jego obecności zależy jej istnienie. Sztuka Tino Sehgala występuje zawsze w postaci pozornie jednorazowej i czasowej „żywej rzeźby”, interaktywnej ludzkiej instalacji opartej na ruchu i słowie mówionym. Sztuka ta nie istnieje bez odbiorcy, który staje się jej współtwórcą. Ann Lee była pokazywana jako część wystawy 11 rooms, której kuratorami byli Klaus Biesenbach (MoMA PS1 i MoMA, Nowy Jork) oraz Hans Ulrich Obrist (Serpentine Gallery, Londyn), pokazywanej m.in. na Manchester International Festival 2011 i Ruhrtriennale 2012.