Kto jest tym „innym" Kaligulą, trzecim władcą Rzymu, szukanym zawsze tam, gdzie go nie było - poza feralnym dniem 24 stycznia A.D. 41, gdy został zamordowany w wieku 29 lat po zaledwie czterech latach rządów? Do jakiego Boga lub do jakich bogiń zwraca się Gajusz Juliusz Cezar August, zwany Kaligulą, pragnąc uchwycić to, co nieosiągalne i to, co niemożliwe? Piątek, dies veneris, jest tym dniem, w którym Kaligula jak Wenus wkracza do swego Księżycowego Teatru, aby obchodzić Weneralia ku czci Matki Wenus (Venera Genetrix), z gołębiem w ręku symbolizującym Wenus, żonę Marsa, boginię piękna i miłości.

Gajusz Cezar Kaligula, który jako jedyny bohater Księżycowego Teatru, w odbiciu innej strony Słońca - zmienia formę, pobudza piękno, przynosi deszcz, płodność, wszystko co ulotne, aby po 28 dniach zatoczyć pełny okrąg w celu odkrycia tego, co nieznane,
prawdziwe, archetypowe. Kroczy mleczną drogą dzielącą świat ziemski od świata boskiego, wchodząc w strefę, gdzie ptaki i dusze migrują między światy; na ścieżkę tych, co szukają, na ścieżkę mistyków przekraczających poziomy wszechświata. Jako demiurg tworzy swój Wielki teatr, swój świat prawdy, który przekłada na gładką powierzchnię wulkanicznego jeziora Nemorenzis - gdzie niemożliwe staje się możliwym. Aby żyć w pojedynkę, człowiek musi być albo zwierzęciem, albo bogiem, albo filozofem.