W filmie Crash reżyser ukazuje trójkę bohaterów, których łączy perwersyjna fascynacja wypadkami samochodowymi. Chcą je oglądać, rekonstruować i brać w nich udział. Obsesyjne pragnienie kontaktu z fizycznością maszyny i jej śmiercionośnym charakterem staje się niemożliwe do opanowania. Oko kamery rejestruje ludzkie ciała pozbawione emocji, które rozpala dopiero kontakt z maszyną; jej silnik, tapicerka i płyny są dla bohaterów bardziej zmysłowe niż żywi partnerzy. Maszyna ingeruje w intymność ludzkiego ciała. W seksualnym transie, w jaki wpadają bohaterowie, Cronenberg dostrzega syndrom wewnętrznej pustki, określającej człowieka ery zaawansowanej technologii i globalnej urbanizacji. Ich życie warunkowane jest przez ryzyko – balansowanie na granicy życia i śmierci, piękna i zniszczenia, człowieka i maszyny. David Cronenberg otrzymał za Crash Nagrodę Specjalną Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w 1996 roku. Film wchodził na ekrany w aurze skandalu obyczajowego i spotkał się ze skrajnie rozbieżnymi reakcjami widzów i krytyków.