Tytuł spektaklu Diffraction odnosi się do zjawiska fizycznego polegającego na ugięciu się fal, czyli zmianie kierunku rozchodzenia się fali w wyniku jej zderzenia z przeszkodą; w efekcie fala załamuje się pod różnymi kątami. Dyfrakcję można obserwować jako rozproszenie światła (np. światło białe rozdziela się na poszczególne barwy), ale też dźwięku czy promieniowania rentgenowskiego. W spektaklu światło przenika ciała tancerzy. Atakuje, przesłania, zawłaszcza, by za chwilę zostawić je samym sobie. Spaja partie solowe (punktem wyjścia było 6 prac solo skomponowanych przez Cindy van Acker w ciągu 2 lat przed premierą), a zaraz na powrót rozbija, nadaje im spoistości i deformuje. Przybiera różne formy, np. świecących prętów czy neonów, wielkiego oka wpatrzonego w widzów. Tancerze mają nad nim kontrolę, po to, by za chwilę poddać się jego energii. Artystkę interesuje nie tylko gest i ciało na scenie, ale cała scena postrzegana jako obraz. Światło jest dla tancerzy partnerem do dialogu, a jednocześnie pozostaje odrębne. Staje się w spektaklu niezależnym bohaterem zdolnym zahipnotyzować widza swoją siłą kreacji świata.