Dziady to cykl dramatów romantycznych Adama Mickiewicza, arcydzieło polskiego romantyzmu, nawiązujące do białoruskich obrzędów zadusznych. Reżyser interpretuje sztukę przede wszystkim jako alegorię wolności i buntu, marzenie i fantazję. Jak mówi: „Dziady to głos w kwestii rasizmu i zniesienia podziałów: na czarne i białe, dobre i złe, pana i niewolnika”. Akcja dramatu została przeniesiona z wschodnioeuropejskich peryferii do Ameryki, a tematem przedstawienia stało się niewolnictwo, segregacja rasowa i amerykańska popkultura.