Spektakl oparty na tekstach Heinera Mullera „Gnijący do Medei" oraz „Krajobraz z Argonautami". Muller przywołuje mit Medei, uwspółcześnia Eurypidesa, dostarcza „materiału" odtwarzającego krajobraz funkcjonowania zła. Główną osią spektaklu jest próba pokazania, w jaki sposób następuje destrukcja osobowości, „gnicie" jednostek opętanych złem.

Wyobraźnia, śmierć, zemsta, władza - to siły popychające ku agonii osobowości. Celem spektaklu jest zunifikowanie słowa z czynem, zagarnięcie widza do współodczuwania, poprzez odegranie faktów / słów / czynów, wytworzenie w widzu poczucia bycia postacią, współrozumienie „nieświadomego" impulsu funkcjonowania spektaklu, poprzez wprowadzenie widza w sam środek wytwarzanej sytuacji. Odniesienie do współczesności nadaje tekstowi Mullera charakter uniwersalny, lecz pozostaje on na obrzeżach krajobrazu spektaklu.