Historia Hamleta, napisana przez Williama Shakespeare’a między 1599-1602 rokiem, stała się kodem kulturowym, przekazywanym od pięciu stuleci na całym świecie. „Hamlet” jest maszyną, która napędza kolejne pokolenia, myśli humanistyczne i nigdy się nie zatrzyma.

Dwudziesty wiek skończył się na dobre, a jego lekcję zapomniano. Potrzebujemy nowych narzędzi, aby opisać współczesność. Hamlet, grany przez ukraińskiego aktora Romana Lutsky’iego pyta o możliwość Nowego Człowieka na gruzach obalonych idei i autorytetów. Hamlet prowadzi, tu i teraz, międzypokoleniowy i międzykulturowy dialog.

„Hamlet” nie jest widowiskiem. „Hamlet” jest akcją.

Kto obserwuje, a kto jest obserwowany?

Do przestrzeni „Hamleta” można dołączyć w dowolnym momencie, i w dowolnej chwili ją opuścić. „Hamlet” jest otwarty dla publiczności przez kilka godzin, i tak jak w galerii sztuki, widzowie sami decydują, jak długo „Hamlet” trwa, które fragmenty historii chcą zobaczyć i usłyszeć.

Widz dzięki wielokanałowym słuchawkom, które otrzymuje przy wejściu, sam wybiera, których fragmentów historii chce posłuchać. W trakcie jej trwania dowolnie sam decyduje, kiedy zmienić kanał dźwiękowy.
Struktura „Hamleta” pozwala widowni poruszać się swobodnie po sali wraz z aktorami – postaciami sztuki. Widz w sposób indywidualny poddaje się wpływom aktorów, nowych mediów, muzyki współczesnej, wielości bodźców płynących z wybiórczego, fragmentarycznego odbioru świata. „Hamlet” chce stworzyć utopijną przestrzeń. Indywidualni ludzie – widzowie i aktorzy, tworzą nowe ciało społeczne, nową wrażliwość, nowy świat.

Maja Kleczewska, Łukasz Chotkowski