"Uważam, że nie należy zbyt często używać słowa „geniusz", jednakże jest ono jak najbardziej odpowiednie w odniesieniu do Jacquesa Brela, belgijskiego pieśniarza i tekściarza, który zmarł w 1978 roku, w wieku zaledwie 49 lat. Jego dorobek artystyczny jest niezwykły - wspaniale pieśni (wiele z nich stało się klasykami, wykonywanymi często przez innych artystów) w stylu chanson texte (w których słowa są co najmniej tak samo ważne jak muzyka), wzniosłe, poetyckie teksty, nienaganny śpiew, porywające i zaskakujące wykonania koncertowe — wszystko to przesycone pasją i artystyczną szczerością.

Brel kierował się filozofią życiową, według której jakość Życia — szczególnie jego intensywność — znaczy więcej niż jego długość. To myślenie sytuuje Brela wśród takich pieśniarzy jak Edith Piaf i Ewa Demarczyk. Nadzwyczajna intensywność jego twórczości jest chyba cechą najbardziej inspirującą, widoczną szczególnie w filmach przedstawiających Brela podczas występów.

Brel śpiewał tak, jakby każda pieśń miała być jego ostatnim słowem. Był mistrzem frazowania i wielu innych aspektów techniki wokalnej, jednakże warsztat był dla niego czymś podporządkowanym sensom. Dlatego też pieśni te przesycone są znaczeniem, jak gdyby opowiadane w nich historie działy się w chwili śpiewania. Można mieć wrażenie, że jego występy polegały wręcz na graniu historii zawartych w utworach — wypełnianiu tekstów wspaniałą aktorską gestykulacją. Brel nie tylko śpiewał swe pieśni — oddawał się im w posiadanie. Pomimo głośnych protestów widowni, prawie nigdy nie bisował po koncertach, wyczerpany po tym, jak dał z siebie wszystko. Koncertował do 1966 roku, a osiągnąwszy szczyt swoich możliwości, czując, że nie jest już w stanie dokonać niczego więcej, poświęcił się karierze aktorskiej i reżyserskiej, w której również osiągnął sukces.

Wiele z jego tekstów to krótkie, poetyckie historie ludzkich losów. Czyjeś wyobrażone życie stawało się prawdziwe, było opowiadane z empatią, jego bohaterami byli najczęściej ludzie bezpretensjonalni, Żyjący poza nawiasem społeczeństwa, które woli ich ignorować. Ludzie, których życie odzwierciedla te aspekty społeczne, które od razu zamiata się pod dywan. A gdy Śpiewał o klasie średniej, jego teksty były na ogół kąśliwe i satyryczne.

Uważam za niemożliwe naśladowanie Brela — próby takie wypadają bardzo blado. Dlatego też, poza niezmiernie zdolnym reżyserem muzycznym, 13-osobowym Poznań Jacques Brel Band i dwoma gościnnymi pianistami, zaprosiliśmy do wspólnego występu sześciu wokalistów z pięciu krajów — artystów o całkowicie odmiennych stylach. Stoi za tym przekonanie, że o wiele ciekawsze i bardziej twórcze jest inspirowanie się kimś niż jego naśladowanie.

Mamy nadzieję, że ten koncert będzie stosownym hołdem dla artysty, który wiódł wspaniałe Życie oraz dla pieśni, którym nie możemy pozwolić odejść w zapomnienie. Mamy też nadzieję, Że koncert da poznańskiej publiczności możliwość lepszego docenienia tekstów Brela i zawartych w nich przejmujących refleksji na temat Życia, które są dziś tak samo aktualne, jak pól wieku temu — gdy zostały napisane." – Nick Hobbs, kurator