Idea projektu Minaret zakładała przekształcenie w minaret komina pofabrycznego byłych Poznańskich Zakładów Papierniczych, usytuowanych u zbiegu ulic Estkowskiego i Szyperskiej w centrum Poznania.

Komin znajduje się w kwartale chaotycznej zabudowy przypominającej nieco charakterem zabudowania na Bliskim Wschodzie. Znajduje się on na tej samej osi widokowej co Ostrów Tumski i Katedra poznańska. Do 2012 roku ma tu powstać Interaktywne Centrum Historii Ostrowa Tumskiego promujące to miejsce jako kolebkę państwowości i chrześcijaństwa w Polsce. Dalej linia prowadzi do ulic Małe Garbary i Stawna przy Starym Rynku, przy których stoi budynek byłej synagogi. Synagoga od 1940 roku, kiedy to została przebudowana przez żołnierzy Wehrmachtu, jest pływalnią miejską.

Forma architektoniczna Minaretu miała być wzorowana na minarecie Wielkiego Meczetu w Jenin, na Zachodnim Brzegu Jordanu. Meczecie, który jest jednym z najstarszych arcydzieł architektury osmańskiej Palestyny.

Podobnie jak warszawska palma (Pozdrowienia z Alej Jerozolimskich), tak i minaret miał na trwałe wpisać się w pejzaż miasta, nadając miejscu interwencji charakter iluzyjny, surrealny i egzotyczny.

Relacja pracy do ciała, pracy realnie istniejącej, w realnej przestrzeni jest dla mnie kluczowa. Trudno mówić o projekcie i jego oddziaływaniu na sferę publiczną, jeśli go nie ma, jeśli każdy jedynie wyobraża sobie, jak taki projekt mógłby wyglądać. Minaretu nie ma. Poznań go po prostu nie zobaczy. Wszystko inne ma wielkie znaczenie, ale nie dla życia miasta, które, w swojej substancji – ewoluującej, starzejącej się, płynnej – pozostało niezmienione.
Joanna Rajkowska