W "Nie mówię tu o miłości” obserwujemy sceny z życia pracowników zieleni miejskiej, którzy nie tylko usuwają sprzed naszych oczu śmieci i padłe zwierzęta, ale także kopią doły, tyle że nie w głąb ziemi, lecz w górę. Podczas pracy nad spektaklem aktorzy musieli się skonfrontować z kilkoma przedmiotami-pułapkami, które zmuszały ich do zajęcia wobec siebie stanowiska, a poza tym – do pomnażania zrytmizowanych ruchów i czynności. Potem przyszedł tekst, potrzebny, aby przeczekać, zorientować się w sytuacji, "zagadać" niepewność. Temat główny – śmierć pozostał do końca w ukryciu.