Spektakl ma swój początek w fascynacji życiem i poezją Federica Garcii Lorki. Przygotowania do spektaklu obejmowały szereg sesji warsztatowych oraz wyprawę zespołu do Andaluzji. Aktorzy ćwiczyli tam flamenco, conte jondo i rzemiosło toreadora. Przedstawienie koncentruje się na kolejach losu hiszpańskiego poety i dramaturga, odkrywając przed widzami istotę jego wrażliwości, naznaczonej odrzuceniem przez „zdrowe społeczeństwo”.

Silniejsza od strachu jest jednak „ciemna miłość” Federica do mężczyzny. Intymny świat poety ukazano tu poprzez jego wspomnienia z dzieciństwa spędzonego na „farmie w jaskini” (Daimuz) oraz jego miłosne strofy, naznaczone gorzką mądrością odrzucenia. Uniwersalność losu artysty jest podkreślana przez bluźnierczą paralelę między kolejami życia a życiem Jezusa i jego „Ciemną miłością” do świata i ludzi.