Tytuł spektaklu pochodzi od słowa „species”, które w języku hiszpańskim oznacza aspekt, wygląd, widzenie. Punktem wyjścia dla artystów była chęć pracy nad ciałem znikającym, wyglądem, który się wymazuje. Inspiracją stało się zdanie Jacques’a Derridy „Przyszłość należy do duchów”, będące ostrzeżeniem, groźbą, wizją przyszłości i przede wszystkim zagadką. Spektakl to konfrontacja ciała tancerza (Magali Milian lub Romualda Luydlina) z muzykiem-gitarzystą (Markiem Sensem). Dźwięki budują krajobraz bez wyraźnych ram, wprowadzając ciało w stan napięcia. Bezpłciowa sylwetka zdaje się ślizgać w ruchu inspirowanym turf dance (tańcem ulicznym powstałym na zachodnim wybrzeżu USA), w nagłych błyskach ujawnia swoją obecność, reżyseruje swój koniec.