Tu nie tylko nie ma już ani literatury, ani tekstów, lub choćby słów, ale nie ma też aktora i żadnych przedmiotów czy sytuacji uchwytnych, dotykalnych, dających się opisać... W spektaklach Leszka Mądzika główną rolę odgrywa ciemność, mrok, z którego z trudem, niepewnie wydobywa wzrok głębie przestrzenne, gdzie dzieje się czarno-biało-szary dramat przeczuwanego i nieznanego, albo z zapomnienia czy ze snu ewokowanego świata.