Zatrzymania w ruchu, pęknięcia w rytmach. W spektaklu tango zostaje wykorzystane jako forma, nie maestria; ukazane w minimum ruchu, bez pantomimicznych „ozdobników". Aktorzy są zawieszeni w przestrzeni i czasie, ograniczeni żelazną konstrukcją, zdeformowani odbiciami. Porzuceni w teraz-tu-nigdzie, istnieją wobec siebie. Zbliżenie mało znanych nokturnów i preludiów Chopina do struktury rytmów tanga stało się podstawą do budowania spektaklu.