Słuchaliśmy wielu piosenek o wojnie. Większość z nich wcale nie była o wojnie, ale o pokoju. Słuchaliśmy Beatlesów i Beethovena, Edwina Starra, Joanny Newsom, Bajmu, Elvisa Presleya i Elvisa Costello, The Clash, Black Sabbath, Kate Bush, King Crimson, Eltona Johna, Rage Against the Machine, U2 i Dezertera. Słuchaliśmy piosenek przeciwko wojnie w Wietnamie, przeciwko wojnie w Iraku, przeciwko II wojnie światowej i przeciwko wojnie w Zatoce Perskiej. Znaliśmy je wcześniej, były katowane w radiu, telewizji i internecie tak długo, aż stały się nam zupełnie obojętne.

90 proc. piosenek, których lubimy słuchać, to piosenki, które usłyszeliśmy wcześniej, jak donosi magazyn „Mic”. „Powtarzanie muzyki sprawia, że wyobrażamy sobie albo prześpiewujemy fragment, którego spodziewamy się za chwilę” – mówi Elizabeth Hellmuth Margulis, autorka On Repeat: How Music Plays the Mind w wywiadzie dla czasopisma. „Pojawia się uczucie, że dzielimy z muzyką podmiotowość”. Ale czy to, że znane piosenki wydają się nam bliskie, oznacza, że naprawdę je znamy? Czy siła przyzwyczajenia i bezrefleksyjność pamięci nie sprawiają, że wszystko zaczyna brzmieć tak samo? Czy piosenki, które zostały napisane jako piosenki przeciwko wojnie, wciąż są piosenkami antywojennymi? Czy wiemy, czego słuchamy?

Spektakl powstał w ramach cyklu Komuny Warszawa „przed wojną / wojna / po wojnie”.