Urodził się w 1957 roku. Reżyser teatralny i telewizyjny, wykładowca łódzkiej PWSFTiT, w latach 1997-2007 szef artystyczny warszawskiego Teatru Studio. Oficjalnie Brzoza zadebiutował Trawestacjami Toma Stopparda w Teatrze Studyjnym w Łodzi (1991). Tuż po Trawestacjach powstał Hess nie żyje Brentona Howarda w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu (1991) oraz Faust i Małgorzata wg Johanna Wolfganga Goethego w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu (1992). W roku 1992 Brzoza wyjechał do Paryża na staż u Petera Brooka.

Po powrocie ze stażu w 1993 roku stworzył w łódzkim Teatrze Studyjnym swoje pierwsze głośne, nagradzane przedstawienie - Przemianę według Franza Kafki. Niedługo potem wyreżyserował przyjęte przychylnie przez krytykę Zbrodnię z premedytacją Witolda Gombrowicza (Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, 1993) i Bizona Davida Mameta (Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi, 1995). Z powodzeniem ponownie inscenizował Zbrodnię z premedytacją Gombrowicza, tym razem na scenie łódzkiego Teatru im. Jaracza (1996, spektakl został też rok później przeniesiony do Teatru Telewizji). Z kolei sukces wyreżyserowanej w Teatrze Studio w 1996 roku Godziny, w której nie wiedzieliśmy nic o sobie nawzajem Petera Handke sprawił, że w roku 1997 Brzoza objął stanowisko dyrektora artystycznego warszawskiej sceny po odchodzącym do Teatru Narodowego Jerzym Grzegorzewskim. Zamiarem Brzozy było stworzenie teatru, w którym wypowiedzieć mogłoby się jego pokolenie - do współpracy zaprosił m.in. Krzysztofa Warlikowskiego i Grzegorza Jarzynę.