Czy zawsze chcemy być zauważani? Czy możemy stać się niewidzialni? Czy wolno nam obserwować innych? Skoro jesteśmy już niewidzialni, to możemy krzyczeć, dziwnie się poruszać, śmiać, płakać? Stworzymy magiczną pelerynę niewidzialności, która da nam możliwość doświadczenia bycia „niewidzialnym”, a tym samym niewidzialnego przyglądania się światu. Jak na niewidzialnych zareagują ci, którzy myślą, że jednak nas widzą? Czy wiedzą, że to my na nich patrzymy?