Niezależnie od tego, jak bardzo wydaje nam się, że jesteśmy od siebie różni, jest coś, co nas – ludzi ze sobą łączy: przestrzeń, pamięć, nasze potrzeby, cielesne możliwości, odczucia, zagadnienia odbierania impulsów zmysłowych, odbierania impulsów od partnera… Choć sposób, w jaki przebiega nasza percepcja i jak opisujemy nasze doświadczenia, odróżnia nas od siebie, zgadzamy się co do niepewności w odniesieniu do ciała, zarówno, gdy o nim mówimy, jak i gdy z nim obcujemy poprzez dotyk. Do tej komunikacji adaptujemy się każdorazowo w trakcie działania.

W ciągu pięciu dni naszego spotkania chciałbym zaprosić was do rozmowy własnym ciałem w ruchu, ale w zupełnie świeżym ujęciu. Uznajmy ruch za najbardziej naturalny stan naszego ciała. W tej perspektywie ruchu nie muszę już specjalnie „uruchamiać”, muszę jedynie obserwować (i kierunkować?) to, co najnaturalniej z moim ciałem się dzieje. Proponuję spojrzenie wstecz: obserwację różnorodnych procesów, które nazywamy „tańcem”, zanim jeszcze przybiorą konkretny kształt, formę. W trakcie pracy będziemy starać się pracować zawsze na trzech poziomach: zmysłowych odczuć, informacji płynących z naszego mózgu oraz tych, wynikających z – jak to nazywam – „etyki dialogu”.