Pokazy nagrań najważniejszych spektakli Romea Castellucciego:
– Juliusz Cezar Williama Shakespeare’a (1997)

Spektakl należy do najczęściej nagradzanych dzieł Romea Castellucciego. Dramat Shakespeare’a posłużył reżyserowi do refleksji nad sztuką retoryki. Retoryka to człowiek w języku: projektuje się on w nim, wyraża, konstruuje swój świat. Retoryka nie jest tylko sztuką perswazji, ale umiejętnością stwarzania rzeczy, budowania świata za pomocą słów. Paradoksalnie spektakl należy do serii przedstawień Castellucciego, w których nośnikiem znaczeń nie jest słowo, ale samo ciało aktora. Tytułową postać gra starzec, Marka Antoniusza człowiek po tracheotomii, Brutusa i Kasjusza – dwie anorektyczki. Aktor jest w spektaklu nośnikiem sensu, ale ma też narzucać się widzowi poza układem znaczeniowym. „Indywidualna fizyczność aktora tak bezpośrednio i mocno oddziaływała na widzów, że wielu z nich traciło jakąkolwiek możliwość ustalenia relacji między odbieranym zmysłami ciałem a fikcyjną postacią, którą dany aktor grał na scenie teatralnej” – pisała o spektaklu Erika Fischer-Lichte.

– Tragedia Endogonidia (2002-2004)

To eksperymentalny cykl będący refleksją nad „tragedią przyszłości”. Punktem wyjścia była tragedia grecka, stanowiąca – jak mówi reżyser – „naturę teatru”, będąca dla teatru „punktem orientacyjnym”, „gwiazdą polarną”. Według Socìetas Raffaello Sanzio współczesną tragedię trzeba jednak zorganizować na nowych zasadach. Elementy, które charakteryzują Tragedię Endogonidię to rozproszenie, koncentracja na pierwiastku kobiecym, brak chóru wyjaśniającego działania bohatera, jego milczenie oraz materialność, która staje się bohaterem spektaklu. Na cykl złożyło się 11 epizodów powstałych w różnych miastach Europy (Cesena, Awinion, Berlin, Bruksela, Bergen, Paryż, Rzym, Strasburg, Londyn, Marsylia i znowu Cesena). Sam tytuł projektu odnosi się do kultury i biologii. Z jednej strony odwołuje się do formy tragedii, z drugiej do organizmów rozmnażających się przez podział (stąd określenie „endogonidia”), a więc małych, nieśmiertelnych istot. Tytuł to zatem oksymoron – można by go przetłumaczyć jako „nieśmiertelność końca” – bo istota tragedii zasadzała się na śmierci bohatera.

– Inferno, Purgatorio, Paradiso (2008) – tryptyk Boska Komedia na podstawie poematu Dantego Alighieri

Tryptyk nawiązujący do Boskiej Komedii Dantego Alighieriego miał premierę w 2008 roku na festiwalu teatralnym w Awinionie i został uznany przez dziennik „Le Monde” za najważniejszą produkcję kulturalną pierwszej dekady XXI wieku. W Boskiej Komedii Castellucci nie szuka scenicznej reprezentacji dla obrazów opisanych przez Dantego. Inferno [Piekło] jest próbą oddania w melancholijnych obrazach stanu psychicznego człowieka końca XX i początku XXI wieku – jego smutku, lęków, rozpaczy; Purgatorio [Czyściec] jest wstrząsającym obrazem ziemskiego życia i relacji człowieka z Bogiem; Paradiso [Raj] – instalacją, której niedostępności doświadczamy indywidualnie i cieleśnie. Jak mówi reżyser: „Przeczytać, odczytać na nowo, rozciągnąć, kuć we wnętrzu Boskiej Komedii, aby można było o niej zapomnieć. Wchłonąć ją przez epidermę. Niech wyschnie na mnie jak mokra koszula”. Strategia artystyczna Castellucciego polega na wydobyciu gwałtowności obrazu i odwołaniu się do emocji. Obiektem wizualizacji jest nie tyle znaczenie zawarte w tekście, co emocja wydestylowana z wybranego motywu, wątku, słowa.