O swojej sztuce Radosław Paczocha mówił: "(...) starałem się sfotografować stan świadomości człowieka, który bez względu na to. czy jest winien zarzucanych mu czynów, musi stworzyć przekonującą kreację. Jeżeli jest winny, musi przekonująco zagrać niewinnego. A jeśli jest niewinny, to i tak zmuszony jest w bardziej przekonujący sposób niż dotychczas „stworzyć" wizerunek człowieka niewinnego.

Konieczność nieustannego odpowiadania na zarzuty w sposób nieunikniony powoduje głębokie zmiany w Świadomości oskarżonego, który jak szachista musi z odpowiednim wyprzedzeniem przewidywać pytania oskarżycieli. Chcąc tego czy nie, wpuszcza w końcu do swojej głowy ich głos. W ten sposób w jego świadomości rodzi się przewrotna zależność od tego, czemu stara się zaprzeczyć. Cały wysiłek sztuki musi iść w stronę obrony siebie. Tylko siebie jako kogo? Ofiary czy przestępcy?"