Czerpiąc z głębi ludzkiego ciała i połączeń tkanki z pamięcią, tworzymy odę do pragnień ludzkiej skóry. Dążymy do bardziej transparentnego rozumienia przyjemności, relacji międzyludzkich i płodności. Budujemy ogród, w którym celebruje się zdolność ludzkiego ciała do tworzenia asamblaży. Opłakujemy straty naszego środowiska, przywołujemy przestrzeń pamięci o naszej kosmicznej naturze i pragnieniu przetrwania, snując opowieść o esencji wspólnego życia i queerowych formach odczuwania.

Pamiętając o ciągłym stanie wysiedlania z naszych domów, przemianach naszych tożsamości i społeczności, których jesteśmy częścią, splatamy razem nasze emigranckie dziedzictwo Ameryki Południowej i Europy Wschodniej, aby nawiązać dialog z przeszłością i przyszłością, które nawiedzają nas jak duchy. Jako formę świętowania naszej młodości, naszego uczucia i naszej płodności, stworzyłyśmy sceniczne krajobrazy jako wyraz naszego wspólnego życia, określając siłę naszego związku jako preludium na resztę czasu.