W 1995 r. ukazała się książka Między Panem a Plebanem, będąca zapisem rozmowy prowadzonej przez Jacka Żakowskiego z ks. Józefem Tischnerem i Adamem Michnikiem. Żartobliwy tytuł, odsyłający do dialogu Mikołaja Reya, umownie wskazywał na role: Michnik (Pan) mówił o dziejach przed- i powojennej inteligencji lewicowej, Tischner (Pleban) o inteligencji katolickiej. Wspólnie reprezentowali głos tej części społeczeństwa, która mogła czuć dumę z wywalczonej niepodległości osiągniętej dzięki liberalnemu katolicyzmowi i liberalnej lewicowości. W rozmowie obok ról obsadzonych istniały jednak tożsamości niewypowiedziane i nieobecne. Brakowało m.in. „prostych”, którzy w dialogu Reya, a także w książce Żakowskiego nie mają głosu.

Czy zmiana w najnowszej historii Polski polega na tym, że „prości” wreszcie przemówili? A jeśli nie oni, to kim są dzisiejsi Pan i Pleban, którzy (znowu!) mówią za nich? Wiemy, że zwycięzcy nie są wieczni, a pokonani nie są bezsilni. Zanim znowu zmienią się Pan i Pleban, czy możliwe jest wypracowanie takiej koncepcji rzeczypospolitej, w której będzie więcej równości i więcej miejsca dla zróżnicowanych
głosów?