W „Urlo” (Krzyk) to widz sam konstruuje swoją opowieść. Z emocji, obrazów, alegorii przedstawionych na scenie składa sens, który zabiera ze sobą, w sobie. Co zatem uda nam się wynieść z tej misternej kompilacji kabaretowego śmiechu i surowości teatru, głośnej muzyki popularnej i szorstkości tekstów?

Co jeszcze uda nam się usłyszeć w tym pełnym furii, heroicznym wrzasku człowieka, który próbuje zwrócić uwagę na natychmiastową potrzebę przemiany świata na bardziej ludzki? Czy w płaczu dziecka i jękach torturowanej ofiary, w zawodzeniu wiatru i wyciu wilków uda nam się wychwycić wspólną nutę – cichy, wszechobecny dźwięk miłości?