Podążając tropem mitu założycielskiego pirackich utopii (opisanych przez Hakima Beya w eseju Tymczasowa Strefa Autonomiczna), w ciągłej gotowości do zmiany kształtu, formy i miejsca artyści proklamują tymczasową strefę autonomiczną na falach radiowych. Romantyczne marzenie, w którym muzyka stanowi najważniejszy element życia społecznego, przez 48 godzin będzie podstawą tej niepaństwowości, a pirackie radio – jako poszerzenie obecności w krajobrazie falowym – jej konstytucją.