Ulica Grodzka w Lublinie, jedna z najstarszych i najpiękniejszych ulic miasta, była w przeszłości uczestniczką dramatycznych wydarzeń. Prowadziła podejrzanych o czary i konszachty z diabłem do Trybunału na tortury i stos. Udzielała gościny żydom, by ich zaraz potem dawać. Niosła głosy teologicznych dysput Arian. Wywołała największy pożar, który niemal doszczętnie strawił miasto. Konwojowała skazańców do więzienia zwanego Zamkiem. Znosiła zarazy, kataklizmy, zamieszki i zbrodnie. Z ulicznego pejzażu zniknęli pejsaci żydzi, zniknęły liczne szyldy i okiennice sklepowe. Po kościele farnym Św. Michała Archanioła pozostały tylko resztki fundamentów. Ulica Grodzka to niezwykłe zjawisko w pejzażu miasta. Mogłaby tętnić europejskim życiem.

Dominuje tu jednak atmosfera pustki, szarości i smutku. Straszą odpadające tynki i twarze mężczyzn pijących w bramach tanie wino. Przedstawienie Teatru Projekt zostało zainscenizowane z rozmachem. Jego akcja obejmuje lubelski Rynek z Trybunałem, ulicę Grodzką z jej bramami, podwórkami, oknami i dachami domów oraz fundamentami kościoła Św. Michała, Bramę Grodzką, krótką drogę przez nieistniejącą dziś dzielnicę żydowską — Podgrodzie i wreszcie gmach Zamku. Każde z tych miejsc oddycha Historią. To właśnie historia ulicy Grodzkiej i jej mieszkańców, historia miasta sprowadzona do najistotniejszych wątków i przeniesiona w wymiar uniwersalny, jest tematem tego spektaklu.